Ρήγας Φεραίος (Βελεστινλής)

H  Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου βρίσκει τον ελληνικό λαό στη δίνη μιας βαθιάς και πολύπλευρης κρίσης να αίρει μόνος τον σταυρό του μαρτυρίου του. Στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται κανένας Σίμων Κυρηναίος.

Η κρίση αποκάλυψε τη δραματική ανικανότητα της διεθνούς Κοινότητας σε όλες τις εκφράσεις της (ΟΗΕ, ΕΕ, Ευρωζώνη, G8, G20 κ.λ.π.) να την αποτρέψει, αλλά και να την διαχειρισθεί. Ο εωσφορικός εγωϊσμός και η ιδιοτέλεια κυβερνήσεων (π.χ.Γερμανία) παρέλυσε συλλογικούς θεσμούς που με μικρές, και ανέξοδες κινήσεις τους θα μπορούσαν να αφοπλίσουν τους κερδοσκόπους. Δεν το έπραξαν.

Δια της εις άτοπον απαγωγής η ευθύνη εξόδου περιέρχεται εξ’ ολοκλήρου στους εθνικούς χειρισμούς κάθε χώρας.

Ο εσαεί επίκαιρος Ρήγας Βελεστινλής συμβουλεύει τους Έλληνες: «Μην ελπίζετε εις ξένους / και υιούς νενοθευμένους /,αλλά μόνον στην ανδρείαν / των Ελλήνων την καρδίαν».

Οπωσδήποτε η κρίση ως πρόκληση προσφέρεται να καταστεί αφετηρία μιας γενικότερης αλλαγής στη γεωοικονομική, αλλά  και στην γεωπολιτική αρχιτεκτονική του πλανήτη.

Τα γεγονότα οριστικοποίησαν την κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου που εισήγαγαν οι Ρήγκαν και Θάτσερ αλλά συνέχισαν μετά ζήλου οι δηλωμένοι «κεντροαριστεροί» Μπλέρ, Κλίντον και λοιποί σοσιαλφιλελεύθεροι καθώς και οι απανταχού της γης διάδοχοί τους, άχρι της σήμερον.

Τις παραμονές ακόμη της κρίσης το 50% των πολιτών του πλανήτη μοιράζεται μόλις το 1% του παγκόσμιου πλούτου. 1,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με 1 δολ. τη μέρα. Ανάμεσά τους πάνω από 6,5 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν πριν από τα πρώτα τους γενέθλια. Την ίδια ώρα τα έξοδα των αμερικανικών νοικοκυριών ισοδυναμούν με το ¼  της παγκόσμιας ζήτησης!

Η κρίση γελοιοποίησε τον κυνικό γκουρού του αχαλίνωτου υπερφιλευθερισμού Milton Friedmann ο οποίος δογμάτιζε ότι τάχα η απρόσκοπτη λειτουργία των κανόνων της αγοράς και του ασύδοτου ανταγωνισμού θεραπεύει πάσαν νόσον των κοινωνιών. Το βλέπουμε!

Αλλά η κατακρήμνιση του οικονομικού μοντέλου εκ των πραγμάτων συμπαρασύρει και το μοντέλο διακυβέρνησης.

Η κακομεταχείριση της Ελλάδας από τη Γερμανία με την παράλληλη καλλιέργεια ενός ως μη όφειλε ανθελληνικού αμόκ στη γερμανική κοινή γνώμη είναι παρανοϊκή. Ο όποιος ξιπασμένος νεοπλουτίστικος βίος κάποιων συνελλήνων μας είναι καταδικαστέος, αλλά οι βλαπτόμενοι είμαστε εμείς. Επειδή οι συμπολίτες μας αγόρασαν υπερπολυτελή Καγιέν και Μερσεντές, ωφελείται η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, όχι η Ελλάδα. Για την καθήλωση των  αμοιβών των Γερμανών εργαζομένων ευθύνεται η Μέρκελ και όχι οι Έλληνες και λοιποί από Ευρωζώνη καταναλωτές γερμανικών προϊόντων. Χωρίς αυτούς  οι Γερμανοί εργαζόμενοι θα ήταν Γερμανοί άνεργοι.

Είναι πράγματι ντόμινο η ελληνική περίπτωση. Η πολιτική της Μέρκελ καταφέρει βαρύ και ενδεχομένως θανατηφόρο πλήγμα στην Ευρωζώνη. Επιβάλλει σχεδόν manu militari τη θέλησή της. «Αδειάζει» τον Σαρκοζύ και όπως σημείωναν οι New York Times κάνει κακό και στις ΗΠΑ υποτιμώντας το ευρώ, αυξάνει το δολλάριο και επιβραδύνει την ανάκαμψη της Αμερικής.
Το γερμανικό υπερ-εγώ αρνούμενο να στέρξει σε μιαν ανέξοδη γι’ αυτό στήριξη της Ελλάδας κλονίζει εκ θεμελίων όλη την Ευρωζώνη «δι΄ασήμαντον αφορμήν» Και δοκιμάζει επίσης το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα.

Αν το ασίγαστο μένος της καγκελαρίου και η νωθρότητα, ή δυσκαμψία των άλλων επιμένουν να μας σμπρώχνουν στο λάκκο των λεόντων του ΔΝΤ, οφείλουμε να απορρίψουμε μετά πατάγου την «προσφορά». Μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.

Οι πατέρες μας και τους σουλτάνους εξηυτέλισαν και τον Μουσολίνι γελοιοποίησαν και τον Αδόλφο Χίτλερ ταπείνωσαν. Κάθε φορά που αντιμετωπίσαμε τις απειλές ενωμένοι και αποφασισμένοι με δράσεις στοχευμένες και πολλαπλασιαστή την ψυχή του Ελληνισμού νικήσαμε.

Η απληστία των τοκογλύφων και η ψευδαίσθηση των πολιτικών υπηρετών τους ότι αυτοί θα παραμείνουν στο απυρόβλητο τους εξωθεί να μη μετρούν τις επιπτώσεις. Στην περίπτωση της Γερμανίας τα πράγματα καθίστανται επικίνδυνα στο βαθμό που η παρούσα συμπεριφορά υπερβεί σε χρόνο και σε στόχο τα τρέχοντα ζητήματα και εκτραχυνθεί σε χρόνια δυσπλασία.
Αυτό δεν θα είναι απλώς το τέλος της Ευρωζώνης αλλά και της ίδιας της ΕΕ. Και η αρχή γενικότερων ανακατατάξεων.

Η Γερμανία θα αναγκαστεί να αλλάξει ρότα εάν οι άλλοι της δώσουν έμπρακτα να καταλάβει ότι δεν είναι δούλοι της.

Αν δεν το κάνουν ο επόμενος θα έχει απείρως στυγνότερη μεταχείριση από την Ελλάδα. Και τότε θα είναι αργά.

Η κρίση είναι πλέον συστημική. Η Ελλάδα δεν πρέπει να υποκύψει στους εκβιασμούς. Οφείλει να αφυπνίσει και τους λοιπούς εταίρους, να αναζητήσει ενδοευρωπαϊκές συμμαχίες εκτός γερμανικής επιρροής. Προ πάντων όμως να ενεργήσει ως μη δεδομένη erga omnes. Να ψάξει στρατηγικούς συμμάχους, εκτός Ατλαντικού. Θα βρει. Και συμμάχους και δανεικά με τίμιους όρους.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Σάββατο, Μάρτιος 27th, 2010 στις 00:38 στην κατηγορία ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο, ή ένα trackback από το site σου.