Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να είμαστε απαισιόδοξοι για το Παλαιστινιακό. Το Ισραήλ, υπό τον σκληροπυρηνικό πρωθυπουργό Νετανιάχου είναι έτοιμο να αψηφήσει την Ουάσιγκτον. Η «ακύρωση» του αντιπροέδρου των ΗΠΑ δεν έχει αποκατασταθεί ακόμα επαρκώς από την κυβέρνηση του Ισραήλ. Η θέση του Ισραήλ φαίνεται να σκληραίνει, παρά τις έντονες συστάσεις εκ μέρους του Αντιπροέδρου και της ΥΠΕΞ των ΗΠΑ. Η  υπομονή του Προέδρου Ομπάμα φαίνεται να τελειώνει. Αλλά το Ισραήλ παίζει  ένα χοντροκομένο  παιχνίδι, υπονοώντας έμμεσα ότι ο σημερινός Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι Μουσουλμάνος και επομένως εχθρός των Εβραίων.

Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ σχετικά με τη σύγκρουση αυτή είπε : « Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ έχουν αμοιβαία συμφέροντα αλλά ενεργούμε σύμφωνα με τα ζωτικά συμφέροντα του Κράτους του Ισραήλ. Το κατεστημένο του Λ. Οίκου έχει δηλώσει : «Επίσης οι ΗΠΑ έχουν ζωτικά συμφέροντα όπως η ύπαρξη δύο κρατών, του Ισραήλ και του παλαιστινιακού, δίπλα δίπλα αλλά αυτή η λύση εξαφανίζεται κάθε μέρα περισσότερο με την συνεχή ανέγερση εβραϊκών οικισμών σε έδαφος που θα έπρεπε να ανήκει στους Παλαιστίνιους».

Από την άλλη, επίσημες γνώμες από τα Κατεχόμενα αναφέρουν ότι δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος και ότι το έδαφος αυτό θα πρέπει να μοιραστεί ανάμεσα στο Ισραήλ και την Ιορδανία.

Είναι μάλλον απίθανο  η δεξιά πτέρυγα της κυβέρνησης του Τελ-Αβίβ και ειδικότερα όσοι ελέγχουν τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας να πεισθούν ότι χρειάζεται να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους και  να δεχτούν ειλικρινείς ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Παλαιστίνιους. Η στρατηγική τους φαίνεται να σκοπεύει στην εξαφάνιση της όποιας επιθυμίας για αντίσταση από πλευράς Παλαιστινίων, στην εξαπάτηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης και στην εκδίωξη αυτών των ανθρώπων από την ιστορική τους γη.

Σίγουρα είναι άλλο το να προσπαθεί κανείς να παρουσιάζεται ως θύμα για αιώνες και άλλο να ενεργεί σαν θύτης. Σ’ αυτό το αντιφατικό σχήμα έχει περιπέσει προ πολλού το κράτος του Ισραήλ και αυτό εγείρει αδήριτα ερωτηματικά όπως το αν έχει το δικαίωμα να είναι μέλος της διεθνούς κοινότητας εφόσον λειτουργεί κατ’ αυτό τον τρόπο.

Οφθαλμό αντί οφθαλμού λοιπόν και οδόντα αντί οδόντος. Κατά τη συγκεκριμένη φιλοσοφία του Μωσαϊκού νόμου τα ανθρώπινα δικαιώματα υπάρχουν και θα έπρεπε να απονέμονται σε όσους ενεργούν σαν ανθρώπινα όντα. Αντίστροφα λοιπόν,  έθνη που δεν συμπεριφέρονται ως μέλη της διεθνούς κοινότητας θα έπρεπε να αποστερούνται του δικαιώματος να είναι μέλη της εφόσον παραβιάζουν τους κανόνες της.

Γιατί λοιπόν το Ισραήλ παρουσιάζεται μόνιμα ως θύμα όταν παραβιάζει το διεθνές δίκαιο; Εφόσον λοιπόν το Ισραήλ εφαρμόζει τη ρήση «οφθαλμό αντί οφθαλμού» τότε δεν θα πρέπει να παραπονείται όταν η παραβατική του συμπεριφορά έχει ανάλογες επιπτώσεις στο Τελ Αβίβ ως συνέπειες. Όμως το να σκέφτεται και πολύ περισσότερο να εκφράζεται κάποιος κατ΄ αυτό τον τρόπο δημόσια δηλώνει αντι-σημιτισμό!

Αυτό που συμβάλλει στην αντιπάθεια εκ μέρος της διεθνούς κοινότητας προς το Ισραήλ δεν είναι οι συμπεριφορές των ανθρώπων της Διασποράς αλλά μάλλον οι ενέργειες του κράτους του Ισραήλ.

Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται στις μέρες μας το Ισραήλ εγείρει σοβαρά ερωτηματικά ως προς την ακεραιότητα αυτού του λαού.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Δευτέρα, Μάρτιος 22nd, 2010 στις 10:51 στην κατηγορία ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο, ή ένα trackback από το site σου.