Κύπρος 1974: Δέν Ξεχνώ!

Για χρόνια η ελληνική πλευρά απέδιδε τη δυστοκία των λεγόμενων Διακοινοτικών συνομιλιών στην αδιαλλαξία του Ντενκτάς. Τον τελευταίο καιρό έχει επενδύσει την πάσαν ελπίδα της στην επανεκλογή του Ταλάτ. Είναι απίστευτο, το ελληνικό Έθνος, με τις δύο κρατικές οντότητές του, να μεριμνά με τέτοια επιμονή για την επανεκλογή του Τούρκου εγκαθέτου της Άγκυρας, πανομοιότυπου με τον προκάτοχό του και τον όποιο διάδοχό του.

Ο εκάστοτε κατοχικός εντολοδόχος, όποιος και να είναι, εκτελεί τυφλά τα κελεύσματα του εντολέα του. Είναι υπάλληλος. Πιθανή αλλαγή του «υπαλλήλου» δεν σηματοδοτεί καθ’ εαυτή ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη στάση της Τουρκίας.

Η αυτοπρόσωπη παρουσία του πρωθυπουργού στη Μεγαλόνησο θα είχε νόημα να εμπνεύσει τις αντιστάσεις και να ενδυναμώσει την αγωνιστικότητα και την αποφασιστικότητα του Κυπριακού Ελληνισμού. Όμως ο κ. Παπανδρέου πήγε στην Κύπρο όπου ο Ελληνισμός είναι ανήσυχος για τους χειρισμούς του κ. Χριστόφια ασυγκράτητου στην ικανοποίηση κάθε διεκδίκησης του Ταλάτ. Αντί όμως να συνετίσει το συνομιλητή του, επεχείρησε να «νουθετήσει» τους αντιπάλους του που όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων ευτυχώς αντιτίθενται στη σπουδή και το ζήλο του προέδρου τoυς να ανταποκρίνεται εις πάσαν ζήτηση.

Η τρέχουσα ελληνική εξωτερική πολιτική είναι αδιέξοδη.

Όταν δεν εγκαταλείπεται στον αυτόματο πιλότο, αυτοσχεδιάζεται από την πολιτική ηγεσία κατά την προσωπική της αρχιτεκτονική. Λείπει μια στρατηγική ανοικτών οριζόντων, επεξεργασμένων θέσεων, υπερκομματικής θεώρησης. Επείγει να διαμορφώσουμε στρατηγική που να αντανακλά την αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια του Ελληνισμού και να αντιμετωπίζει, όχι να κατευνάζει τον εχθρό.

Αφού δεν διδασκόμεθα απ’ τον Θουκυδίδη ας διδαχθούμε τουλάχιστον απ’ τον αντίπαλο: Καμία υποχώρηση, καμία παραχώρηση. Δρώσα και αεικίνητη διπλωματία. Μηχανισμοί εξωραϊσμού. Λόμπι παντού και για όλα. Επιθετικότητα στην πράξη, συγκατάβαση στα λόγια. Ο Ερντογάν κινείται τώρα με παράφορη αυτοπεποίθηση.

Οι ημέτεροι κατασκευάζουν ευκαίρως ακαίρως άλλοθι ενδοτισμού: Φοβία απομόνωσης, στρατιωτική αδυναμία, συμμαχικές πιέσεις, αντισταθμίσματα, υποτίθεται σημαντικά, έναντι παραχωρήσεων, υποτίθεται ασημάντων κ.λ.π.

Όμως μας λείπει πάντοτε η επιβαλλόμενη ισχυρή βούληση και η αφοπλιστική αποφασιστικότητα. Κι όταν σπάνια λέμε κάτι σωστό το λέμε με τρόπο μη πειστικό.

Η επίκληση της στρατιωτικής αδυναμίας δεν τιμά αυτούς που την επικαλούνται. Πρώτον διότι ο λαός υποβάλλεται σταθερά σε βαρύτατη φορολογία για να έχει αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις, δεύτερον διότι τα τελευταία χρόνια διαλύθηκε και η υποτυπώδης αμυντική βιομηχανία μας ενώ την ίδια ώρα η Άγκυρα ανέπτυξε με γεωμετρική πρόοδο τη δική της πρωτογενή και σε συμπαραγωγές, με κορύφωση αυτές των F-35 και των μη επανδρωμένων οπλικών συστημάτων. Γεγονότα επικίνδυνα, ικανά να αλλάξουν την ισορροπία ισχύος στο Αιγαίο.

Ξεχνούμε την ουσία του Κυπριακού (Εισβολή Κατοχή, Εποικισμός). Μιλούμε για διακοινοτική διαφορά. Εμείς! Με τη στάση μας αποτρέπουμε τους ξένους και εκείνους που θα ήθελαν να στιγματίσουν τη στρατιωτική εισβολή να το κάνουν.

Οι διεθνείς, Κοινότητα και Κοινή Γνώμη αντιπαρέρχονται ανυποψίαστες την τουρκική κατοχή διότι ουδείς τους την υπενθυμίζει. Εξ’ ίσου ανύποπτες προσπερνούν τα καθ’ ημέραν συμβαίνοντα στο Αιγαίο διότι επίσης ουδείς τα καταγγέλλει. Ελλάδα και Κύπρος παρακολουθούμε με αιδήμονα σιωπή τα αποφώλια έργα και ημέρες του διαρκώς ενδυναμούμενου, επηρμένου πια Ερντογάν «για να μη χαλάσουμε το καλό κλίμα» !

Ποιο «καλό κλίμα»; Αυτό που ανατροφοδοτείται με τις κατ΄εξακολούθηση υποχωρήσεις μας στον προκλητικό στρατιωτικό εκ-βιασμό μας. Ακολουθούμε τάχα ρεαλιστική πολιτική. Περιεχόμενό της όμως η κατά δόσεις άνευ όρων παράδοσή μας. Με ευτελές αντίτιμο βραχέα διαλλείματα εκτόνωσης ενδίδουμε. «Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις / (η μέρα που αφέθηκες κι’ ενδίδεις) / και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα». (Καβάφης). Και χαρίζουμε στον αντίπαλο χρόνο και ευκαιρίες να αποποινικοποιεί τα εγκλήματά του, να εξασφαλίζει τη διεθνή κατανόηση και κατά περίπτωση την επιβράβευση.

Στο Αιγαίο έχουμε ανεχθεί την de facto συγκυριαρχία. Στη Θράκη τη συνδιοίκηση. Στην Κύπρο διαπραγματευόμαστε ως ηττημένοι.

Όχι άλλο. Ως εδώ!

Κύπρος 1974: Δέν Ξεχνώ!

Συλλογιζόμουν τα κατορθώματα των εθνομηδενιστών σε Ελλάδα και Κύπρο όταν διάβαζα ανάμεσα στα θύματα του μοιραίου πολωνικού αεροσκάφους τον επικεφαλής του «Ινστιτούτου Εθνικής Μνήμης», ιδρύματος επιφορτισμένου να κρατάει ζωντανή τη μνήμη του πολωνικού λαού που ξέρει να αντιστέκεται. Λογαριάζω ποιους μύδρους θα προκαλούσε μια πρόταση μας για σύσταση ανάλογου Ινστιτούτου στην Ελλάδα. Το προτείνω!

Είναι ώρα να σταματήσουμε τους χαριεντισμούς και τα «τσιφτετέλια» με αυτούς που προσβάλλουν έργω τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Να ριχτούμε με πάθος στην οικοδόμηση της εθνικής μας ισχύος. Ψαχνόμαστε για αλλαγή του οικονομικού υποδείγματος. Έχουμε απόλυτη ανάγκη ανάπτυξης για να μην συντριβούμε στην ύφεση και στις Συμπληγάδες ΔΝΤ – ΕΕ. Ιδού στάδιον λαμπρόν να στήσουμε μια σοβαρή αμυντική βιομηχανία. Η προώθησή της θα έχει διπλό αποτέλεσμα: ανάπτυξη και εθνικοαμυντική θωράκιση.

Μπορούμε. Θέλουμε;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Δευτέρα, Απρίλιος 19th, 2010 στις 10:11 στην κατηγορία ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο, ή ένα trackback από το site σου.