Ο ΑνΥΕΘΑ κ. Πάνος Μπεγλίτης απαντάει σε επίκαιρη ερώτηση βουλευτή του ΚΚΕ κ. Γ.Μαυρίκου η οποία έχει ως ακολούθως: Η ιδιωτικοποίηση ολόκληρων επιχειρήσεων (π.χ. Ναυπηγείων, εργοστασίων, υπηρεσιών, κλπ.), η έλλειψη παραγγελιών και η σκόπιμη άρνηση της κυβέρνηση να εξασφαλίσει τις αναγκαίες συμβάσεις για την παραγωγική λειτουργία των επιχειρήσεων (Π.χ. Ελληνικά Αμυντικό Συστήματα), η χρησιμοποίηση όλο και περισσότερων εργαζομένων μέσω εργολάβων και οι απολύσεις συμβασιούχων (π.χ. Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα), ο παραγωγικός μαρασμός και η απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, η πορεία συρρίκνωσης έως εξαφάνισης των βασικών κατακτήσεων των εργαζομένων.
YouTube Preview Image
YouTube Preview Image
Αυτά είναι ορισμένα από τα βασικά χαρακτηριστικά και η αδιάψευστη πραγματικότητα και τα αποτελέσματα της πολιτικής και των προηγούμενων κυβερνήσεων και της σημερινής κυβέρνησης στην Πολεμική Βιομηχανία.

ΕΡΩΤΑΤΑΙ ο κ. Υπουργός:

* Γιατί, ενώ η χώρα μας έχει ανάγκη από μια Δημόσια Πολεμική Βιομηχανία, η κυβέρνηση την ιδιωτικοποιεί και τη συρρικνώνει την ίδια ώρα που διατηρεί ίδιες τις πολεμικές δαπάνες, αν δεν τις αυξάνει κιόλας;
* Γιατί, ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ δίνονται για όπλα και πυρομαχικά, μειώνονται έως εξαφανίσεως οι συμβάσεις στην εγχώρια Πολεμική Βιομηχανία (π.χ. Ελληνικά Αμυντικό Συστήματα); Γιατί, ενώ μπορούν να δοθούν συμβάσεις και πολεμικού υλικού και εμπορικών προϊόντων και να κατοχυρωθούν οι θέσεις εργασίας (π.χ. με μονιμοποίηση των συμβασιούχων), το Υπουργείο αντίθετα κάνει απολύσεις, μειώνει θέσεις εργασίας (π.χ. Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα) την ίδια ώρα που αναθέτει συμβάσεις σε ξένες χώρες, ενώ μπορούν να πραγματοποιηθούν στις υπάρχουσες βιομηχανίες;
* Γιατί, την ίδια ώρα που ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ για τους στρατούς κατοχής σε Κόσοβο, Ιράκ, Αφγανιστάν, Σομαλία, κλπ., η κυβέρνηση αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους στην Πολεμική Βιομηχανία (π.χ. Ελληνικά Αμυντικό Συστήματα);

«Ευχαριστώ για την ερώτηση με την οποία θα συμφωνήσω μόνο σε ένα θέμα: στην ανάγκη για την χώρα μας να υπερασπιστεί αμυντικές βιομηχανίες δημόσιου χαρακτήρα σε ισότιμη βάση, βεβαίως, με τις αμυντικές βιομηχανίες του ιδιωτικού τομέα.

Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχει μια ριζική διαφωνία και με την τοποθέτησή σας – τα «πραγματικά περιστατικά» δηλαδή – και με τα ερωτήματα που θέτετε. Κατ΄ αρχάς, φοβάμαι ότι έχετε πέσει θύμα παραπληροφόρησης. Δεν έχει γίνει καμία – το τονίζω – απόλυση στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα. Δεν γνωρίζω από πού αντλείται την πληροφορία, θα ήθελα όμως να σας πω ότι από την 01.01.2010 μέχρι σήμερα έχουν συνταξιοδοτηθεί 163 εργαζόμενοι που έχουν ολοκληρώσει τον εργασιακό τους βίο και έχουν συμπληρώσει τα συντάξιμα χρόνια. Μόνο 163 συνταξιοδοτήσεις στα Ε.Α.Σ. Ούτε μια απόλυση τόσο στην ΕΑΒ όσο και στα ΕΑΣ.

Δεν ξέρω από πού αντλείτε, επίσης, την πληροφορία ότι έχουμε προχωρήσει ήδη σε ιδιωτικοποιήσεις αμυντικών βιομηχανιών. Φοβάμαι ότι και εδώ έχετε κάνει ένα λάθος ή έχετε πέσει θύμα παραπληροφόρησης. Παραμένουμε σταθεροί στην πολιτική βούληση, όπως έχει εκφραστεί κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων της Κυβέρνησης και της ψήφου εμπιστοσύνης, ότι θέλουμε, υποστηρίζουμε και θα υποστηρίξουμε αμυντικές βιομηχανίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα, όμως με μια τελείως διαφορετική αντίληψη από αυτήν που υπήρξε για πάρα πολλά χρόνια, με διαχρονική πολιτική ευθύνη όλων των κομμάτων εξουσίας. Λέμε «όχι» και η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας λέει «όχι» σε μια κρατικοδίαιτη αντίληψη περί λειτουργίας των αμυντικών βιομηχανιών δημοσίου χαρακτήρα στην Ελλάδα. Λέμε «όχι» στο διαμεσολαβητικό τους ρόλο, όπως τον υπερασπίστηκαν οι εκάστοτε διοικήσεις τα τελευταία χρόνια. Λέμε «ναι» σε έναν αναπτυξιακό, παραγωγικό ρόλο των αμυντικών βιομηχανιών, σε σύνδεση ασφαλώς με τις επιχειρησιακές ανάγκες σε αμυντικούς εξοπλισμούς των Ενόπλων Δυνάμεων και του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, συγχρόνως όμως με εξωστρεφή χαρακτήρα, σε ανταγωνιστικές συνθήκες, με μειωμένο το λειτουργικό κόστος.

Γιατί εδώ πρέπει να πούμε αλήθειες. Όπως είναι οι αμυντικές βιομηχανίες, με αυτή την αντίληψη, με αυτή τη δομή λειτουργίας, με αυτά τα δομικά και διαρθρωτικά ελλείμματα που παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνο μέσα από τις προμήθειες του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και των Ενόπλων Δυνάμεων. Και εδώ βεβαίως δεν μπορώ, παρά να επισημάνω και μια αντίφαση που εμπεριέχεται στην ερώτησή σας. Από τη μια πλευρά – και θα συμφωνήσω απολύτως μαζί σας – πρέπει να προχωρήσουμε σε μειώσεις των αμυντικών δαπανών μέσα από μια διαδικασία εξορθολογισμού στην κατεύθυνση της μείωσης των αμυντικών δαπανών. Από την άλλη, μας ζητάτε να αυξάνουμε συνεχώς τις προμήθειες αμυντικών οπλισμών, προκειμένου να κρατηθούν εν ζωή οι αμυντικές βιομηχανίες του δημόσιου τομέα. Έτσι όμως, δεν μπορούν να επιβιώσουν οι αμυντικές βιομηχανίες. Έτσι δεν μπορούν να μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε επαναλαμβάνοντας συνεχώς αντιφατικές προσεγγίσεις γύρω από το μέλλον τους.

Και ως προς την πληρωμή των εργαζομένων βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση – και το λέω μπροστά σε όλους τους συναδέλφους στην Εθνική Αντιπροσωπεία – καθημερινά να δίνω μάχες με τις τράπεζες προκειμένου να υλοποιήσουν την εγγύηση του Δημοσίου που έχει υπογράψει ο συνάδελφος κ. Παπακωνσταντίνου από τον περασμένο Μάρτιο, εγγύηση του Δημοσίου ύψους 180 εκατομμυρίων, προκειμένου τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα να πάρουν δάνειο για να εκπληρώσουν ανελαστικές τους υποχρεώσεις, δηλαδή μισθούς και λειτουργικά έξοδα. Γιατί δεν δίνουν, δυστυχώς, δάνεια οι ιδιωτικές τράπεζες ή μπορεί και να δώσουν δάνεια με πάρα πολύ υψηλά επιτόκια, με υψηλές επιβαρύνσεις και δεν μπορούμε να σηκώσουμε στην πλάτη και άλλες επιβαρύνσεις. Αρκετά τα χρέη, πάνω από ένα δισεκατομμύριο, σωρευτικά τα τελευταία δέκα χρόνια, των ΕΑΣ.

Επίσης, θέλω να πω ενώπιον της Εθνικής Αντιπροσωπείας ότι δίνω καθημερινά μάχη για να μπορέσουν να εξοφληθούν υποχρεώσεις των Επιτελείων Ενόπλων Δυνάμεων προς τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα. Ήδη με εντολή μου τον περασμένο Φεβρουάριο ξεμπλοκαρίστηκε η χρονοβόρα διαδικασία τεσσάρων χρόνων, προκειμένου να υπογραφεί η σύμβαση για την κατασκευή πυρομαχικών για τα ελικόπτερα «ΑΠΑΤΣΙ» από τα ΕΑΣ ύψους 12,5 εκατομμυρίων. Τέσσερα χρόνια ήταν απόλυτα παγωμένη αυτή η διαδικασία για την υπογραφή της σύμβασης. Καθημερινές μάχες μέσα από γραφειοκρατικές διαδικασίες για να πληρωθούν υποχρεώσεις του Γενικού Επιτελείου Στρατού ύψους 2,8 εκατομμυρίων ευρώ προς τα ΕΑΣ. Το ίδιο μέχρι τέλους της εβδομάδας, από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για υποχρέωσή του προς τα ΕΑΣ ύψους 1,7 εκατομμυρίων και μέχρι τις 15 Ιουλίου μετά από παρέμβασή μου η γερμανική εταιρεία “Rheinmetall ” η οποία οφείλει 7,5 εκατομμύρια ευρώ στα ΕΑΣ θα εκπληρώσει την υποχρέωσή της.

Αντιλαμβάνεστε όμως, ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι τίποτε άλλο παρά «μεροδούλι – μεροφάι». Και τα ΕΑΣ όπως και η ΕΑΒ χρήζουν μεγάλων δομικών παρεμβάσεων, αλλαγών, με τόλμη κι αποφασιστικότητα. Έχουν μέλλον υπό μια προϋπόθεση, ότι το μέλλον αυτό θα είναι αναπτυξιακό.

Στη δευτερολογία του ο κ. Μπεγλίτης είπε:

Αντιλαμβάνομαι πλήρως την αγωνία του κ. Μαυρίκου ως προς το μέλλον των εργασιακών σχέσεων και των εργαζόμενων. Όμως, εάν συνεχίσουμε στο δρόμο που μας υποδεικνύετε, τα πρώτα θύματα θα είναι οι εργαζόμενοι, γιατί δεν θα μπορούν σε λίγο να πληρωθούν τους μισθούς τους. Αυτή η αντίληψη, η βαθιά γραφειοκρατική, που δυστυχώς σήμερα αναδεικνύεται για το μέλλον των ελληνικών αμυντικών συστημάτων, είναι μια αντίληψη που έχει προσμετρήσει το ζην. Είναι μια καταστροφική προσέγγιση που οδήγησε στα μεγάλα χρέη τις αμυντικές βιομηχανίες. Είναι μια αντίληψη που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανεργία τους εργαζόμενους. Εμείς θέλουμε να υπερασπιστούμε τις θέσεις εργασίας, τους 1.631 εργαζόμενους στην ΕΑΣ, τους 86 εργαζόμενους στην Κύμη, τους 129 εργαζόμενους στη Μεταλλουργική της Ηπείρου. Όχι, όμως, με αυτό τον τρόπο, όχι με αυτά τα τρομακτικά λειτουργικά και δομικά προβλήματα που παρουσιάζουν, αλλά με γενναίες αλλαγές, με γενναίες μεταρρυθμιστικές τομές, για να μπορέσουμε να έχουμε σε λίγα χρόνια ακόμα αμυντικές βιομηχανίες δημοσίου τομέα, προς όφελος της εθνικής άμυνας και του δημοσίου συμφέροντος γενικότερα. Γιατί, αν αφήσουμε έτσι τα πράγματα, γιατί αν δεν πάμε σε στρατηγικές συμμαχίες σε μεγάλες επιχειρήσεις ευρωπαϊκές ή και με επιχειρήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, γιατί αν δεν λύσουμε το δομικό πρόβλημα που είναι το λειτουργικό κόστος, δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε απολύτως τίποτα. Απλώς, ρητορικά θα υπερασπιζόμαστε κάποιους εργαζόμενους οι οποίοι θα χάσουν τη δουλειά τους.

Μιλήσατε για συμβάσεις. Βρεθήκαμε με τον κ. Βενιζέλο στη δυσάρεστη θέση να διαχειριστούμε πράξεις και παραλείψεις του πρόσφατου παρελθόντος στο χώρο της εθνικής άμυνας που δεν περιποιούν τιμή σε κανέναν και πολύ περισσότερο στη χώρα και στον ελληνικό λαό. Βρίσκουμε λύσεις για τα πυρομαχικά των τεθωρακισμένων “leopard”. Βρίσκουμε λύσεις με όρους διαφάνειας και αποτελεσματικότητας. Θεμελιώδης όρος του διεθνούς ανοιχτού μειοδοτικού διαγωνισμού για τα πυρομαχικά των 120 χιλιοστών θα είναι η συμπαραγωγή με τα ΕΑΣ. Πιστεύω ότι αυτό είναι μια θετική εξέλιξη. Θα την κάνουμε πράξη. Για να είμαστε ειλικρινείς, όμως, πρέπει να σας πω ποια είναι τα προβλήματα. Πώς μπορούν να γίνουν επενδύσεις στα ΕΑΣ όταν έχουμε γραμμές παραγωγής που ουσιαστικά εξυπηρετούν μια μικρή ποσότητα αμυντικών οπλικών συστημάτων; Δεν έχουμε μεγάλες βιομηχανίες. Μπορεί να χρειάζονται υψηλές επενδύσεις για γραμμές παραγωγής ελάχιστης ποσότητας. Αντιλαμβάνεστε ότι ακόμα και εάν χρηματοδοτούνται από το δημόσιο προϋπολογισμό τέτοιες επενδύσεις, θα είναι βραχυπρόθεσμες και πολύ περισσότερο, θα έχουν μικρό διάστημα επιβίωσης.

Θέλουμε τις συνεργασίες στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Άμυνας, με ευρωπαϊκές αμυντικές βιομηχανίες κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη βάση στρατηγικών εταιρικών σχέσεων. Το ίδιο ισχύει και με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτά θα γίνουν μέσα από ανοιχτές διαδικασίες πρόσκλησης ενδιαφέροντος, γιατί δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Εάν δεν συγχωνεύσουμε εργοστάσια, εάν δεν αξιοποιήσουμε αναπτυξιακά τη μεγάλη ακίνητη περιουσία των ΕΑΣ, εάν δεν βάλουμε στρατηγικούς εταίρους στο συγκρότημα των ΕΑΣ, δεν θα μπορούμε να υπερασπιστούμε το δημόσιο χαρακτήρα και τις θέσεις εργασίας. Αυτό ισχύει και για την ΕΑΒ και για την ΕΛΒΟ, για όλες τις ελληνικές αμυντικές βιομηχανίες.

Και κάτι τελευταίο, που το λέω με ανησυχία και προβληματισμό. Ζήτησα να γίνει μια σύγκριση της μέσης τιμής μιας προσφοράς των ΕΑΣ σε σχέση με αντίστοιχες αμυντικές βιομηχανίες κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά για την περίπτωσή μας. Η σχέση κόστους των ελληνικών αμυντικών βιομηχανιών, των ΕΑΣ στη συγκεκριμένη περίπτωση με ευρωπαϊκές εταιρείες, είναι τουλάχιστον 3 προς 1. Εάν δεν χτυπήσουμε το δομικό πρόβλημα που λέγεται λειτουργικό κόστος, εάν δεν πάμε σε νέες μορφές μάνατζμεντ, εάν δεν δούμε από την αρχή τη δομή της αμυντικής βιομηχανίας του δημόσιου τομέα, δεν θα κάνουμε τίποτα. Βραχυπρόθεσμα μόνο γιατί έχει πεπερασμένη δράση, θα δίνουμε από τον Προϋπολογισμό της χώρας χρήματα για να καλύπτουμε τα μεγάλα χρέη και τις ανελαστικές υποχρεώσεις. Αυτό, όμως, είναι ο ορισμός ενός σοβιετικού μοντέλου λειτουργίας των βιομηχανιών. Εμείς δεν θέλουμε ένα τέτοιο μοντέλο. Θέλουμε ένα μοντέλο εξωστρεφές και ανταγωνιστικό για να μπορέσουν να επιβιώσουν οι εργαζόμενοι, για να μπορέσουμε να έχουμε ισχυρή αμυντική βιομηχανία σε ισότιμη βάση με τον ιδιωτικό τομέα και όχι κρατικοδίαιτης παρέμβασης. Μόνο έτσι θα επιβιώσει.»

Κάντε ένα σχόλιο