Με αφορμή την πρόσφατη εκδήλωση της «Μακεδονικής» ομογένειας στον Καναδά και την ανάρτηση συμβόλων αλυτρωτικού περιεχομένου[1], αλλά και την εσχάτως δημοσιευθείσα συνέντευξη του Προέδρου της αυτοαποκαλούμενης Παμμακεδονικής Διασποράς (Svetski Makedonski Kongres-Светски македонски конгрес)[2], Todor Petrov, επανέρχεται το ζήτημα του Μακεδονικού στο προσκήνιο.
Η Ελλάδα εγκαλείται να επιδείξει τον απαραίτητο πολιτικό ρεαλισμό, και να προχωρήσει σε μια γενναιόδωρη υποχώρηση προς τα αιτήματα της Π.Γ.Δ.Μ. προκειμένου να επιλυθεί το ζήτημα του ονόματος και να αρχίσει η διαδικασία ένταξης στου ευρωατλαντικούς θεσμούς. Για το ιστορικό υπόβαθρο του «Μακεδονισμού», την προέλευση των κατοίκων, τις δράσεις και το δυναμικό των αυτοαποκαλούμενων «εθνικά» Μακεδόνων, έχω αναφερθεί σε μακροσκελές άρθρο το οποίο φιλοξενήθηκε από το περιοδικό «Στρατηγική», συνεπώς δεν κρίνεται σκόπιμη τυχόν επανάληψη[4].Σε κάθε περίπτωση ο Μακεδονισμός ως ιδεολογικό υπόβαθρο πυροδοτήθηκε με την εμφάνιση της σχισματικής βουλγαρικής Εκκλησίας (Εξαρχία-12/03/1870), και την μεταγενέστερη χρονικά Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (Ιδέα Πανσλαβιστικού Κομιτάτου 1878).
Μέσω του παρόντος προσπαθώ να υπενθυμίσω ότι το μείζων στην υπόθεση της ονοματοδοσίας της Π.Γ.Δ.Μ. δεν είναι το ζήτημα του ονόματος, αλλά το έδαφος. Τι συμβαίνει στη γειτονική χώρα; Πέραν της επίσημης πολιτικής επιθετικής ρητορικής, σε κάθε εκδήλωση που λαμβάνει χώρα, στις σχολικές αίθουσες και στο σύνολο των δημοσίων κτιρίων είναι ανηρτημένοι χάρτες με τη λεγόμενη Obedineta Makedonija (Ενωμένη Μακεδονία), σε κάθε παραδοσιακό άκουσμα τονίζεται η αδικία που υπέστη η χώρα κατά το παρελθόν μέσω του τριπλού διαμελισμού της, στη διάρκεια πανηγυρισμών αθλητικών σωματείων απαγγέλεται μαζικά το σωβινιστικού περιεχομένου «Izlezi Momce pravo na terasa» με το οποίο υπενθυμίζεται ότι τελικός προορισμός θα είναι πάντα η Θεσσαλονίκη, ενώ χρηματοδοτούνται δεκάδες ντοκιμαντέρ τα οποία καλλιεργούν συστηματικά την έννοια του Μακεδονισμού. Συνεπώς κανείς δεν πρέπει να αναμένει αποποίηση του δικαιώματος χρήσης ενός ονόματος το οποίο παραπέμπει ευθέως στην ελληνική πολιτιστική κληρονομιά.
Τυχόν εκχώρηση του ονόματος από την Ελλάδα συνεπάγεται άμεση παραχώρηση προς την ΠΓΔΜ του λεγόμενου Ιστορικού Δικαίου, ενώ η μετέπειτα διευθέτηση του ζητήματος των προσφύγων (Begalcite)[5], θα δημιουργήσει τη βάση ώστε να υπάρξουν κεκτημένα και ως προς το Εθνικό Δίκαιο. Σύγκρουση μεταξύ εθνικού (Κοσοβάροι) και ιστορικού δικαίου (Σέρβοι) παρατηρήθηκε στο Κοσσυφοπέδιο (1999), με τα ευρέως γνωστά αποτελέσματα. Στην προκειμένη περίπτωση και οι δύο μορφές δικαίου θα μονοπωλούνται (πια) από το γειτονικό κρατίδιο.
Αρκετοί Αναλυτές θεωρούν την επιβουλή κατά των ελληνικών εδαφών ουτοπική, εξαιτίας του μεγέθους της Ελλάδας, και του βαθμού της διατιθέμενης ισχύος. Ένα παράδειγμα αντλούμενο από την εθνική ιστοριογραφία δίνει την απάντηση. Όταν το 1832 η Υψηλή Πύλη αναγνώριζε το μικρό από απόψεως εδαφικής επιφάνειας, ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, ουδείς μπορούσε να προβλέψει ότι 90 έτη αργότερα θα μεταβάλλονταν οι συσχετισμοί δυνάμεων και οι περιφερειακές συμμαχίες, γεγονός το οποίο θα επέτρεπε στον Ελληνικό Στρατό να προελάσει και να ενσωματώσει την Ήπειρο, τη Μακεδονία τα νησιά του Αιγαίου, αλλά και να αποβιβαστεί στα μικρασιατικά παράλια.
Επιπλέον να μην διαφεύγει της προσοχής μας, το γεγονός ότι ήδη η Ελλάδα υπέστη την πρώτη ήττα σε διεθνές επίπεδο μετά την καταδικαστική απόφαση του Δ.Δ.Χ. κατόπιν της προσφυγής της Π.Γ.Δ.Μ. για την παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας.
Συνεπώς θεμιτός ο Πολιτικός Ρεαλισμός, αλλά ως προς τη νομιμοποίηση της επιβουλής;
Η Ελλάδα οφείλει ωστόσο να αναγνωρίσει ότι το γειτονικό κρατίδιο δικαιούται γεωγραφικό προσδιορισμό καθότι «κατέχει» περισσότερο από το 35% των εδαφών της Μακεδονίας, ωστόσο στην όποια συμφωνία θα πρέπει να εφαρμοστούν δικλείδες ασφαλείας σε ότι αφορά την ιστορική εθνολογική «αποσύνδεση» των σημερινών «Σλαβομακεδόνων» από τους αρχαίους Μακεδόνες, μόνιμες συνταγματικές αλλαγές και εφαρμογή πολιτικής αποποίησης Αναθεωρητισμού (σεβασμός στα υφιστάμενα σύνορα), και τέλος αποφυγή πολιτικών παρεμβάσεων στο εσωτερικό της Ελλάδας, υπό το πρόσχημα της προστασίας της ανύπαρκτης «Μακεδονικής» μειονότητας.

Παούνης Νικόλαος
Βαλκανιολόγος
Ερευνητής Κέντρου Ελέγχου Όπλων
1) http://mignatiou.com/2017/08/me-ti-gida-stin-plati-piasane-ton-skopiano-proxeno-parousiase-charti-me-tin-makedonia-tou-egeou/
2) Τίτλος άρθρου: Η αγάπη για την κατεχόμενη πατρίδα δεν θεωρείται Αλυτρωτισμός. http://www.echedoros-a.gr/2017/08/blog-post_47.html#more
3) Todor Petrov za MK News: https://youtu.be/UNtr5CV8nJs
4) Παούνης. ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ. Τεύχος 207, Δεκέμβριος 2011. Ο Αλυτρωτισμός εντός και εκτός Ελλάδας.
5) Αφορά την απέλαση περίπου 50.000 σλαβόφωνων αυτονομιστών και των οικογενειών τους, κυρίως μέλη του NOF και του ΚΚΕ, μετά τη λήξη του ελληνικού εμφυλίου οι οποίοι απώλεσαν την Ιθαγένεια τους, και εξαιρέθηκαν από το Νόμο περί Επαναπατρισμού Πολιτικών Προσφύγων του 1982.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Τρίτη, Αύγουστος 22nd, 2017 στις 13:49 στην κατηγορία ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Τα σχόλια είναι κλειστά, αλλά μπορείς να αφήσεις ένα trackback από το site σου.