Κάθε λίγο μεταθέσεις των γονέων τους, νέα σχολεία, χάνουν τους φίλους τους, προσπαθούν να δημιουργήσουν άλλους, αποξένωση, ο πατέρας λείπει συνεχώς με απίθανα ωράρια ασκήσεων και υπηρεσιών, σαν τους τσιγγάνους συνεχώς με τα έπιπλα στο φορτηγό. Αργά η γρήγορα η οικογένεια αρνείται να ακολουθήσει στις μεταθέσεις (πόσες φορές δεν απελπίστηκε η σύζυγος για την καταστροφή των επίπλων της;) και αρχίζει η μοναξιά για το στρατιωτικό και η έλλειψη του πατέρα από την οικογένεια. Φυσικά το EKEO αναφέρεται στα παιδιά των στρατιωτικών για τα οποία ελάχιστοι έχουν ενδιαφερθεί στα σχολεία διότι αποτελούν μια ειδική κατηγορία παιδιών που υφίστανται αυτές τις βίαιες αλλαγές στο σχολικό τους περιβάλλον χωρίς όμως να υπάρχει η ανάλογη υποστήριξη ούτε των καθηγητών τους ούτε της πολιτείας γενικότερα. Έχουμε πλήθος ιστοριών και περιπτώσεων αλλά αντί να κάνουμε προτάσεις θα δείξουμε απλώς το βίντεο που περιγράφει το ενδιαφέρον που οι ΗΠΑ δείχνουν στα παιδιά των δικών τους στρατιωτικών. Όσοι θεωρούν ότι πρέπει να υπάρξει ειδική μέριμνα για τα παιδιά των στρατιωτικών (ψυχολογική υποστήριξη, ειδικές παροχές, επιτροπή υποδοχής μαθητών, κλπ) μπορεί να γίνει μέλος της Ομάδας Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στο facebook και να καταθέσει τις απόψεις του εκεί.
Διαβάστε τι λέει η κόρη ενός στρατιωτικού:
“…Σαν κόρη στρατιωτικού ξέρω πως είναι να φεύγει ο μπαμπάς 3 μήνες επειδή περνούσε σχολείο. Ή να είναι υπηρεσία Χριστούγεννα, μετά να είναι και Πάσχα και να μην υπάρχει κανένας συγγενείς κοντά και να περνάς τις γιορτές μόνος με τη μητέρα σου. Δε με στήριξε εννοείται ποτέ καθηγητής, και ούτε με ρώτησε ποτέ πως νιώθω σε ξένο περιβάλλον. Στη Μυτιλήνη, στο γυμνάσιο είχα τεράστιο πρόβλημα, γιατί κάποια παιδιά δε με ήθελαν… Θυμάμαι έφευγα από το σχολείο και πήγαινα σπίτι θυμωμένη. Στο λύκειο ήρθα στην πόλη καταγωγής μου, αλλά κι εδώ αντιμετώπισα αδιαφορία από τους συμμαθητές μου. Μου είχε τύχει, να μπω στην τάξη, να πω”καλημέρα” και να μην πάρω καμία απάντηση. Ζήτησα από τους γονείς μου να αλλάξω ξανά σχολείο. Στα μαθήματα δεν μπορούσα να έχω καλές αποδόσεις. Όλο κάτι μου έλειπε.. Φίλους καρδιακούς δεν έκανα ποτέ. Φαντάζομαι πως είναι η αίσθηση, αλλά δεν την γνωρίζω. Μέχρι τα 19 μου άλλαξα 9 σπίτια.. Βλέπετε στα ΣΟΑ δε σε κρατάνε όσα και τα χρόνια παραμονής, κι έστω και για ένα χρόνο πρέπει να μετακομίσεις. Οι οικογένειες των στρατιωτικών δεν περνάνε εύκολα. Δεν πλουτίζουν ποτέ, και πολλές φορές κατηγορούνται αδίκως. Γι’αυτό ακριβώς όμως είναι και δεμένες. Μπορεί να είχα αρκετές άσχημες στιγμές σαν παιδί, επηρρεάζοντας το μέλλον μου από άποψη σπουδών και φιλίας, δε θα άλλαζα όμως τίποτα!!!!!! Πάντα καμάρωνα, καμαρώνω και θα καμαρώνω όταν βλέπω τον μπαμπά μου να φοράει την στολή!!!!”

Διαβάστε εδώ και το παράπονο ενός εν ενεργεία Αξιωματικού (τέκνο αξιωματικού):
‎1961- 1967 κάπου μεταξυ Τρικάλων Αθήνας και Καστανιάς Καλαμπάκας.
1967-69 Κύπρος
1969-71 Πύλη τρικάλων (ανεβαίνοντας για Ελάτη)
1971-73 Κομοτηνή
1973-75 Καρδίτσα
1975-76 Πορόια Σερρών
1976-79 Θεσ/νίκη.
1981 είσοδος στη ΣΣΕ
1985-87 Σπάρτη
1987-89 Κομοτηνή
1989-91 Λάρισα
1991-93 Ρόδος
1993-95 Αθήνα
1995-99 Λάρισα
1999-02 Αθήνα
2002-04 Ξάνθη
2004-……..Λάρισα
Πρόνοια για τα παιδιά των Αξκών ΚΑΜΜΙΑ.

Σχόλιο άλλου αξιωματικού (ε.α):

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Τετάρτη, Ιούνιος 27th, 2012 στις 23:18 στην κατηγορία ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Σχόλια και pings δεν επιτρέπονται.